Maria Trindade da Silva, 64, woont al 21 jaar in een huis op de begraafplaats Parque da Saudade, in Iguatu, in het binnenland van Ceará. Ze verhuisde in 2002 met haar man, Francisco de Assis Vieira Sobral, die grafdelver was. Nu ze drie maanden weduwe is, heeft ze financiële problemen waardoor ze de plek niet kan verlaten om met haar gezin in een andere staat te gaan wonen.
“Ik woon hier al 21 jaar op deze begraafplaats. Ik woonde bij mijn man en hij werd ziek. Het probleem werd erger. Hij overleed uiteindelijk en ik bleef alleen achter. Ik leef van donaties en ik wil bij mijn dochter in Rio Grande do Norte wonen. Mijn leven stond op zijn kop”, vertelde de vrouw aan G1.
Ze zegt dat ze in het begin bang was om op het kerkhof te slapen, uit angst dat de zielen “aan haar voeten zouden trekken”.
“Ik dacht dat ik ‘s nachts niet zou slapen. Ik stelde me voor dat zielen aan mijn voeten zouden komen trekken. Maar het is nooit gebeurd en ik heb nooit iets gezien dat me achtervolgde. Ik loop hier op alle uren van de nacht en het is gewoon donker. Maar ik ben niet bang voor wie er stierf, ik ben bang voor wie er nog leeft”, legde Maria uit.
Ondanks de dood van haar man is Maria niet helemaal alleen in de omgeving: ze heeft het gezelschap van de katten en honden achtergelaten op de begraafplaats, die samen meer dan 100 zijn.
Het huis ligt niet in het midden van de begraafplaats – in feite ligt het aan de straatkant, met een poort aan de achterkant, die toegang geeft tot de graven.
Na 21 jaar was het echtpaar in staat zich aan te passen aan de routine van het ongewone adres. Het proces van leven op de begraafplaats was echter niet zonder moeilijkheden, zoals de constante aanwezigheid van insecten en krabbeneters.
“Ze komen uit de graven en ik ben allergisch. Ik kreeg een hele erge allergie en verhuisde uiteindelijk een tijdje naar een ander huis. Maar we kwamen nog een keer terug. We raakten eraan gewend. Vandaag is het anders, omdat hij [haar man] de enige persoon was die ik in mijn leven had,” zei ze.
Maria
is van plan om naar São Miguel, in Rio Grande do Norte, te verhuizen om bij haar dochter te gaan wonen. Omdat ze geen bron van inkomsten heeft, vertrouwt ze op de hulp van haar familie om de verhuizing uit te voeren.
Francisco was in dienst van een bedrijf dat de begraafplaats beheert onder een openbaar concessieregime, dus Maria probeerde het pensioen te ontvangen na de dood van haar man. Ze ontdekte echter dat hij in het systeem niet als belastingplichtige is geregistreerd.
Momenteel leeft ze van donaties van mensen die in de regio wonen en haar verhaal kennen.
In een verklaring zegt het bedrijf waar Francisco werkte dat het de ontslagvergoeding aan de familieleden heeft betaald en dat het de begrafenishulp heeft verleend zonder kosten voor de familie. Bovendien voegde hij eraan toe dat hij de nodige hulp bood voor Mary’s verhuizing naar St. Michael.
Maria weerlegt de bewering en beweert dat ze slechts R$ 500 heeft ontvangen voor alle jaren van de bijdrage van haar man.
“Overdag ga ik door met mijn leven, maar als de nacht valt, nemen eenzaamheid, verdriet en isolement me over”, zei de vrouw.
Wil je op de hoogte blijven van het belangrijkste nieuws van de dag? Klik hier en word lid van ons WhatsApp-kanaal
